اشعار

هـنـوز اسـیـر نـمـاز تــوأنـد زنـدان‌هـا            و پـایـبــنـد نـگــاهـت دل نـگــهـبـان‌هـا

تو مثل یک نفس تازه حـبس می‌گـشتی            تویی که در نفـست گـم شدند طـوفان‌ها

«چه خلوت خوشی» آرام زیر لب گفتی            و سـجـده کـردی جـای تـمـام انـسـان‌ها

نشد طـلـوع کـنی تا تو را طواف کـنند            تــقــیـّـه‌کـار شـدنـد آفــتــاب‌گــردان‌هــا

تو یوسفی و مجازات یوسـفی این است            چـنـیـن دهـنـد گـواهـی تـمـام قــرآن‌هـا

شد غـزل آغاز در مـدح رحـیم دیگری            هفـتمین بار است مستم از نسیم دیگری

هر كجا او هست آنجا میشود عرش خدا            گوشۀ طور است در سجده كلیم دیگری

با كدامین نام باید نام تو خواند و نوشت            حـضرت باب الحـوائج یا كریم دیگری

نیست غیر از كاظمین ات هیچ جا در عالمین            در كنار هم دو گـنبد در حـریم دیگـری

نیست هرگز بر علی ابن ابی طالب قسم            جز شما هرگز صراط مستـقـیم دیگری

باز هم در میزند این خانه را در باز كن            هم فـقیری هم اسـیری هم یـتـیم دیگری

نیمی از دل گم شده از عمد در صحن رضا            گـم شده در كـاظـمین انگار نیم دیگری

ذرّه‌ای در نزد خورشید درخشان توأیم            تشنه‌ای در حسرت یک جرعه باران توأیم

سالها نان خـورده‌ایم از سفرۀ اولاد تو            روزی ما می‌رسد چون بر سر خوان توأیم

گوشه‌ای از صحن آیینه و یا صحن عتیق            هرکجا هـستـیم گویی کـنج ایوان توأیم

زائـران دخـتـر تـو زائـران فـاطـمه‌اند            تا ابد ممنون این لطف دو چندان توأیم

ما غذای خانه‌هامان هم غذای حضرتی‌ست            درمیان خانه هم در اصل مهمان توأیم

بی‌گمان ایل و تبارت عزّت این کشورند            در حقـیقت اهل جمهـوری ایران توأیم

بچه‌های تو در ایران پادشاهی می‌کنند            حضرت غربت نشین! مدیون احسان توأیم

شش امامی نیستیم و نیستیم اهل وقوف            امر، امر توست آقا، تحت فرمان توأیم

بی‌گمان بی‌حب تو اسلام ابـتر می‌شود            دین هر کس پای خود ما که مسلمان توأیم

ما مسلمان تو؟! نه! از پیر خود آموختیم            پیـش شأنت در مـقام کلب دربان توأیم

قبلۀ ما را کشاندی سوی مشهد، در عوض            بــنــدۀ نـاقـابـل شـاه خــراســان تـوأیـم

عبد صالح بوده‌ای، باب الحوائج بوده‌ای            ما هـم آقـا از مـریدان عـمـوجان توأیم

ای دو صد موسی به طورت مُلتَجی!            آفـتـاب و مه بـه نـورت مُـلـتَجی!

نـالـۀ پـنـهـان تـو، شـمـشـیــر تـو            حـلـقـۀ وصـل خــدا، زنـجـیـر تـو

شــمـعِ خـلـوتـگـاهِ بــزم کـبــریـا!            کــعــبــۀ روح بــلــنــد  انــبـــیــا!

گوهر رخـشانِ شش دریای نـور!            نخل سبز نور بخـش هشت طور!

آسـمـانِ پـنـج خــورشـیـد کـمـال!            هـفـتـمین وجهِ خـدای ذوالـجـلال!
عـرش اجلال و شرف را قـائمه!            حـاصل عـمرت رضا و فـاطـمه!
انــس بـا مـعــبـود، روح نــیّـتـت            حـبـس دشــمـن شـاهـد حــریّـتـت
روح عـرفـان در مـناجـات شبت!            آسـمـان لـبـریـز یـا رب یـا ربت!

ذکـر، مـشـتـاق و دعـا دلــداده‌ات            اشـک تـنـهــایـی گـل سـجــاده‌ات
نام حـق گـل کرده از لب‌هـای تو            گـریه، شـمـع محـفـل شب‌های تو
آیـه‌هـای نــور، مـشـتـاق صـدات            جـانِ شـب بـیـدارهـا بــادا فــدات
قـبـلـۀ دل بـاب حــاجــات هــمــه            نـالـه‌ات صــوت مـنـاجـات هـمـه
حـبـس تـو خـلـوتـگـه دلـدار بـود            سلـسـله خـوشتر ز زلف یـار بود
ای دل مـطــمـوره‌هـا زنــدان تـو            حـلـقـۀ زنـجـیــرهــا گــریـان تـو
حـبس تو از قـلب شب تـاریک‌تر            با خـدا از هـر زمـان نـزدیـک تر
ای هــمــایِ اوفــتـاده از نــفــس!            تـو کـجــا و دامـن تـنـگ قــفـس؟
تـیـره تـر از گــوشــۀ زنـدان تـو            سـیــنـۀ تـاریـک زنــدانـبــان تــو
بـــارهـــا و بــارهـــا و بــارهـــا            دیــده در حـبــس عــدو آزارهـــا
حـیـف، مـولا لحـظـۀ جان دادنت            بـود زنـجـیـر عــدو بـر گـردنـت
لحـظه لحظه می شکـست آئـینه‌ات            وقت رفـتن بود سنگـین سیـنـه‌ات
هـمچـو جـدّت از همه محـروم‌تر            نـیـست زنـدانی ز تو مـظـلـوم‌تـر
زهر، آتش شد، تو را بی تاب کرد            آب کــرد و آب کــرد و آب کـرد
گرچه باید در عزایت خون گریست            گرچه زندانی چو تو مظلوم نیست
اشک ما جاریست عمری از دو عین            بر تو و بر جدِّ مـظـلـومت حسین
جـسـم پـاک تو به دوش چـار تـن            جسم جـدّت ماند بی غـسل و کفـن
پـیـکـر تـو در غـل و زنجــیـرهـا            پـیـکــر او طـعــمـۀ شـمـشـیـرهـا
جسم تو از زهـر دشمن شد کـبود            جـسم او را زخـم روی زخـم بود
زخم ما زخمِ تنِ صد چاک اوست            اشک"میثم" وقف خون پاک اوست

وقت برگشتن دلش را در حریمش جا گذاشت           هرکسی که آمد و در کاظمینش پا گذاشت

او همیشه حاجت هر شیعه‌ای را داده است           هر زمانی دست دنیا کار ما را وا گذاشت

مادر موسی شده محـو فضیلت‌هاش که           نام فرزند خودش را قبل از او موسی گذاشت

آن زمان که حضرت موسی پُر از تشویش بود           با مـدد از نامِ او پا در دل دریـا گذاشت

روزگارش بین زندان‌ها تک و تنها گذشت           چون که شهر او امامش را تک و تنها گذاشت

رفت و بعد رفتنش هم هر نگهبان می‌گریست           از کرامت عطر خود را بین زندان‌ها گذاشت

از ازل مدیـون ذره پروری‌اش مانده‌ایم           مرقد معصومه‌اش را بین شهر ما گذاشت

از نگـاه لطف او بـوده اگر شاعـر شدم           روی لبهایم فقط او شعرهایم را گذاشت

مانـنـد دودمـان صبـوری که داشـتـی            ارثـیـۀ عــتـیـق شـعـوری که داشـتـی

یک عمر با جهالت شب در ستیز بود            در سیـنه‌ات اصالت نوری که داشتی

شیـرازه‌اش به غیر غـم مردمان نبود            دیوان بغـض‌های قـطوری که داشتی

در گوش کافـر و کنج زندان شهید شد            فـریادهای زنـده به گـوری که داشتی

آه ای نسیم خـستۀ فـرسوده بال و پر !           هـمراه غـربتِ به وفـوری که داشـتی

در ذهن عشق، خاطره‌ای جاودانه است            از کوچه‌های خاک عبوری که داشتی

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم            بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم

خانه‌ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش            ذکر یاموسی بن جعـفر یا امام ذوالکرم

آمدم! چون راه دادی و نمی‌گویی که این            روسفید و روسیاه است و عرب یا که عجم

سفره‌ام برکت گرفت از ریزه نانِ سفره‌ات            کم شده اما نـمی‌دانم چـرا رزق حـرم؟!

در هوای مشهد و قم بارها حس کرده‌ام            فاصله دارم فـقـط با کـاظمینت یک قدم

حضرت باب ٱلحوائج هستی و شد مستجاب            حاجتم یا از تو یا از حضرت صاحب علَم

عاشقِ شش گوشه‌ام! هنگام امضایِ برات            جا نـمانـم از نگـاه تو... نـیـفـتـم از قـلم

بس که خوبی سائلت را پُر توقع کرده‌ای            کم نمی‌خواهم! نخواهد رفت چون دستت به کم

اشکی نمانده است که بر لب تبسّم است            حالا که آب نیست وضـوها تیّـمم است

از بس که توبه کرده و آن را شکسته‌ایم            از یـاد بُـرده‌ایم که این بار چـندم است

موسای من کجاست عـصای عـنایتت؟            در من هزار نیل هوس در تلاطم است

مدیون دست‌های تو هستیم یک به یک            برنا و پیر، عاقل و عاشق، خمار و مست

از بس که بیت بیت، خجـالت کـشیده‌ام            پیش تو دست و پای غزل‌های من گم است

قلبت به جستجوی عزیزان دو تکّه شد            یک تکّه‌اش به مشهد و یک تکّه‌اش قم است

امّا بدان که عـشق جگـر گوشه‌های تو            در قلب ما عزیز ترین چیز مردم است

آقـا تـو را به جـان رضایت، عـنـایـتی!            این بیت هر چه نیست ولی بیت هشتم است

داری بـه بـیت آخـر مـن رو مـی‌آوری            تـعـبـیر این وداع سـلامٌ عـلـیـکـم است

می‌رسد از هر طرف زائر مدام از راهِ دور            سهم من در حدّ یک عرضِ سلام از راه دور

نیـستم دور ضریحت! در خـیالـم بـارها-            می‌روم گم می‌شوم در ازدحام از راه دور

در طوافت می‌دوَم با پای شعرم هفت بار            تا کمی زائـر شوم با احترام از راه دور

اشک می‌ریزد دلم! از شوق٬ پرپر می‌زند            دور گنبد؛ بر فراز پشت بام از راه دور

آیهٔ «وٱلکاظمینَ ٱلغَیظ» راه و رسم توست            کاش دریابی مرا در این مقام از راه دور

حضرت باب ٱلحوائج هستی و تا زنده‌ام            میگذاری مهربان، سنگ تمام از راه دور

بارها با چشم خود دیدم سپـردی از کرم            زخم‌هایم را به دست التـیـام از راه دور

بُعد منزل نیست، اما در حرم حالم خوش است            گر چه می‌دانم نظر دارد امام از راه دور!

ای که آیـات خـدا در نـام تـو معـنا شـده           در کلامت شعله‌ور تفسیر «واعدنا» شده

در تجلّی‌گاه حق چون پا نهـادی در ازل           جـام طـور سیـنـه‌ات آئـیـنـۀ سـیـنـا شـده

غیرتت آتش زده بر هفت تخت و نه فلک           کظم غیظی کرده‌ای گر چرخ پا برجا شده

در مسیر علم تو لنگ است چون پای عقول           "کـلبهـم بـاسـط" مقـام خـواجـۀ دانـا شده

"لن ترانی" خوانده‌ای در ستر زندان، بعد از آن           دیـدۀ حـیـران دنـیـا غـرق مـافـیـهـا شده

از دعای «نجّنی من سجن هارون» تو بود           ذکر نامت گـر کـلـید حـل مشکـل‌ها شده

سفرۀ باب الحوائج نـذر رایج بین ماست           چون علی موسی الرضا روزی‌رسان ما شده

ای وجودت مطلع الانوار یا موسی‌ابن‌جعفر            ای جلالت برتر از گفتار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای رواقت کعبۀ دل وی حریمت طور سینا            ای هزاران موسیت زوّار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای خوش آن بیمار کز فیض تو می‌جوشد شفایش            ای هزاران عیسیت بیمار یا موسی‌ابن‌جعفر

از تو می‌گیرد تجلّی سینه‌ام چون طور سینا            وز تو باشد چشم دل بیدار یا موسی‌ابن‌جعفر

دردمنـدم، مستـمندم، بی‌پـناهم، رو سیاهم            هر که هستم با تو دارم کار یا موسی‌ابن‌جعفر

کظم غیظ و حُسن خلقت دل برد حتّی ز دشمن            همچو جدّت احمد مختار یا موسی‌ابن‌جعفر

می‌توانی در ز خیبر سر ز جسم عمر گیری            در غزا چون حیدر کرّار یا موسی‌ابن‌جعفر

در دهـانم می‌شود دُرّ سخـن قـنـد مکرّر            چون کنم مدح تو را تکرار یا موسی‌ابن‌جعفر

پیش عفو و پای جود و نزد احسانت بود کم            هر چه باشد حاجتم بسیار یا موسی‌ابن‌جعفر

هرکه بودم با تو بودم هر که هستم با تو هستم            در گلستان شمایم خار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای که دشمن داد دشنام و نوازش کردی از او            دوستم دستی به سویم آر یا موسی‌ابن‌جعفر

دل بسوی تربـتت دست دعـا بر آسـمانم            بلکه یابم در حریمت بار یا موسی‌ابن‌جعفر

نیست آن قدرم که گردم زائر صحن و سرایت            خاک زوّارت مرا بشمار یا موسی‌ابن‌جعفر

هدیه هر کس از برای یار آرد گوهری را            این من و این چشم گوهر بار یا موسی‌ابن‌جعفر

من به عـالم گـفـته‌ام خاک در این آستانم            لطف کن پا بر سرم بگذار یا موسی‌ابن‌جعفر

کی شود دور ضریحت گردم و گریم برایت            با دلی سوزان و حال زار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو همه آزادگان را یاری از لطف و کرامت            از چه در زندان نداری یار یا موسی‌ابن‌جعفر

تیغ آتشبار بر کف گیرم و خونش بریزم            جز تو دل خواهد اگر دلدار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو سیه چال بلا را رشگ کوه طور کردی            روز و شب با ذکر و استغفار یا موسی‌ابن‌جعفر

از چه در زندان به جز زنجیر غمخواری نداری            ای به خلق عالمی غمخوار یا موسی‌ابن‌جعفر

با کدامین جرم شد ساییده ساق پات مولا            از چه دیدی روز و شب آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که زندان تو حتّی روز روشن            بوده تیره تر ز شام تار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از زنجیر و کُند و تازیانه            بر تن پـاکت بـود آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که در خاک وطن ذُرّیه ات را            گرد غربت مانده بر رخسار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که بودی روزه و هنگام مغرب            کردی از خون جگر افطار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از خرمای زهر آلود دشمن            بود در قلبت شرار نار یا موسی‌ابن‌جعفر

کُند بر پا، غل به گردن، اشک بر رخ، زهر در دل            شد نصیب حضرتت هر چار یا موسی‌ابن‌جعفر

من نمی‌دانم در آن زندان چه دیدی لیک دانم            مرگ خود را دیده‌ای صد بار یا موسی‌ابن‌جعفر

راه مشکل، بار سنگین، قامت «میثم» خمیده            کوه غم از دوش او بردار یا موسی‌ابن‌جعفر

آن زمـانـی که دل مهـیّـا شـد            دفـتـر غــم مـقــابـلــم وا شـد
تـا کـه آنـرا ورق زدم دیــدم            نهـمین صفحه نام موسی شد

حضرت کاظم از عنایت خویش            نظری کرد و سینه غوغا شد
در تـکـاپـوی گـفـتن شـعـری            طبع سردم چو گل شکوفا شد
نـفـسـی زد بـه آن دم قـدسـی            روح مُـرده دوباره احـیـا شد
تک نگاهی نمود و از پس آن            هــمــۀ درد مـن مــداوا شــد
فــقـط از او زنــم دمــادم دم            نفـسم چونکه وقـف مولا شد
ذکر او بوده ذکر هر روزش            پـور مـریـم اگـر مـسیحـا شد
سیـنـه‌ام پُر شـراره از غصه            نـالـه‌هـایم به غــم هم آوا شد
دل من از گنه زمین گیر است
آمدم تو نگـو دگـر دیـر است
ای کلیمی که صد چو موسایی            عـالـمـی بـنـده و تو مـولایی
در مـدیـح گـلـی به مثل شما            من چه گویم که پور زهرایی
پادشاهان که ریزه خوار درت            بـر هـمـه آفــریـنـش آقــایـی
آن رضایی که جان و دل از اوست            تو به شمس الـشموس بابایی
آفــتـابـی سـتــاره‌ای، مـاهـی            تو زمین، آسـمان نه دریـایی
آنـقـدر گـفـته‌اند و می‌گـویـند            که شما روز حـشـر با مایی
آن کـسی که گـدایـتـان بـاشـد            فـخـر دارد به حـاتـم طـایـی
تا که مانده حـریم پُر مهرت            چه کسی می‌رود دگر جـایی
در عـزایت اگر اجـازه دهی            هـر دو چـشمم کـنند سـقـایی
من کجا و نوشتـن از کرمت

جان مولا مرا رسان حرمت
تو که با غصه‌ها هم آغوشی            فقط از جرعه‌های غم نوشی
شمع عمرت به گوشۀ زندان            رفته دیگر به حال خاموشی
ذکـرتـان بوده ذکـر خـلّصنی            بهر رفـتن چـقـدر می‌کوشی
از جـسارت به ساحت مـادر            در تب غیرتت چه می‌جوشی
جسمت افـتاده بی‌رمق دیگر            از غل آهـنـیـین تو بیهـوشی
نکـنـد مـوقـع پـریـدن هـست            جامه‌ای از کفن چرا پوشی؟
سپـری می‌شـود ز غـمهـایت            روز و شب های من به چاووشی
مثل هر شیعه‌ای تو هم مولا            عاشق آن ضریح شش گوشی
من پریشان غصه‌هات هستم
عـاشق قـبـر با صفات هـستم

ای ز حریم تو حرم، گوشه‌ای!            وی ز عطای تو جنان خوشه‌ای
مـوسـیِ طـور ازلـیّـت، ســلام            مـشـعـل نــور ازلـیّـت، ســلام

روح مـناجـاتی و خـیـرالعـبـاد            قـبـلـۀ حـاجـاتی و باب المـراد
هفت فلک گوشه‌ای از درگهت            هشت بهشت آمده فـرش رهت
بـحـر ولایـت گـهـر فــاطــمـه            موسیِ جعـفـر، پـسـر فـاطـمـه
پلــۀ تخـتــت قـلــلِ عــالـمـیـن            جای گرفتی ز چه در کاظمین؟
ای همه شب دور سرت گشته عرش            بهر هدایت تو مقیمی به فرش

بـرتـر از آنـی که ثـنـایت کـنـم            جان چه بود تا که فدایت کنم؟
بـیـن امامــان بـنــی فــاطـمــه            حلم تو مشهورتر است از همه
هـم به قضا هم به قـدر ناظمی            کـاظمـی و کـاظمی و کـاظمی
سلسلـه پیـمـان تو از ابـتداست            سیر عروج تو ز خود تا خداست
رشـتـۀ تـسـبـیـح تو زنـجـیـرها            مشعـل شب‌های تـو تکـبـیـرها
محـبـس تو سیـنۀ سینـای نـور            قعر سیه‌چال بـه از کوه طـور
زمـزمـه‌هــای تـو صدای خـدا            هـر نـفـسـت بـود بــرای خــدا
در دل تـاریـک سـیــه‌چــال‌هـا            هم سخـن دوست شدی، سال‌ها

یوسف فـاطمـه تو و قعر چاه؟            همدم شام و سحرت اشک و آه؟
محـبـس در بستـۀ تـو چـاه بود            هـر نـفـسـت سـیـر الـی‌الله بود
خـصم ستـمکار حـقـیر تو بود            سلـسـله پـیـوسته اسیـر تو بود
نـور ز روی تـو بــرافـروخـته            زهر ز سوز جگـرت سوخـته
بـستـه هـمه روزنه‌هـای قـفـس            تـنگ شده در دل تنگـت نفـس
کـس نـشنـیـده شجـر طـور دل            غرق شود در وسط آب و گـل
چاه کسی دیده شود حبس ماه؟            مـاه شنـیدید کـه افـتـد به چـاه؟
کـشتـۀ صـیـاد سـتـمگـر شـدی            مشت پری گشتی و پرپر شدی

گرچـه ز جـاه تو خـبر داشتـند            چـار نفـر جـسـم تو برداشتـنـد
حیف که شد با همه خون دلت            مـشـیّــع جــنــازه‌ات قــاتــلـت
بــر هـمگـان داد ندا آن لعـیـن            که رهبـر رافـضیان است این
ای علـی و فاطمه را نور عین            وی دل بشکسته تو را کاظمین
مـاه رجــب بـر تو محـرّم شده            وقف غـمت گریـۀ «میثم» شده

هر شب گدایِ خانۀ موسی‌ابن جعفريم            از خـانه‌اش طعـامِ كـريـمانه می‌بـريم

نامـش ميانِ سيـنۀ ما حَـك شد از ازل            مـا نـامِ او به نـزدِ اجـانـب نـمی‌بـريـم

صدهـا ملک غـلامِ شَهـنـشاهِ كـاظـمين            عمری بود كه نوکـرِ اربابِ محـشریم

بابُ الحوائج است و نگه می‌كند به ما            هـمـواره با نـگـاهِ طبـيـبـانه بـهـتـريـم

آقای ما به ما نـظـر از لـطف می‌كـند            ما ذَرّه‌ايـم و بر هـمه دُردانه‌هـا سـريم

وقـتي كه شيعه گـشته بلا بر حراميان            معـلـوم می‌شود كه همان قـومِ برتريم

در راهِ شیعه، ما نـشنـاسـيم سر به تن            در راهِ شیعه، ما همه يـارانِ حـيـدريم

هم بی‌قرارِ روضۀ موسی‌ابن جعفر و            هم بی‌قـرارِ روضـه نـشيـنانِ مـادريـم

در كـاظـمين بی‌سر و سامانِ اين پدر            در قُم غلام و حلقه به گوشانِ دختريم

بهتر ز اين نديده جهان صحنه‌ای كه ما            پَر پَر زنان به سوی رضا چون كبوتريم

ما عـاشـقـانِ مُـردنِ در راهِ مـكـتـبـيـم            در راهِ عـشقِ آلِ عـلی جـمله بی‌سريم

گر سينه پُر شد از غـمِ اولادِ مرتضی            مـديـونِ لطف و پـاكيِ دامـانِ مـادريم

باز شوری ز سر می زند سر            شور شیرین لبی پر زِ شِکّـر
آن که در چینِ زلفش دلِ من            چون غزالی پریشان و مُضطر

عــقــل اقــدم، امــام مــقـــدّم            در حـدوث زمـانـی مــؤخّــر
نسخۀ عـالیات حـروف است            دفـتر عـشـق و عـنوانِ دفـتـر
مـشــرق آفــتــاب حــقــیـقـت            مــطــلــع نــیــرّ ذات انـــور
مظهـر غیب مکـنـونِ مطلـق            اسم اعظم در او رسم مضمر
شــاه اقــلـیــم حُـسـنِ الــهــی            کز ستـایش بسی هست برتر
طــور سـیـنـا و انّــی انـا اللّه            روضۀ قدس و موسی بن جعفر
کـاظـم الغـیـظ، باب الحـوائج            صائم الدهر فی البرد و الحرّ
قــبّــه کـعــبــۀ بــارگــاهــش            قـبلة الـناس فی البحـر و البرّ

در شریعـت، تو هـفـتم امامی            حـاکـم و معـنـی چـار دفـتــر
عرش را فرشِ راه تو خواندم            هاتـفـی گـفت ای پست منظر
طـائـر سـدرة الـمـنـتـهــی را            طـائـر هـمّـتـش بـشـکـنـد پـر
اولین پـایـه اش قـاب قـوسیـن            آخـرین پایه بـگـذار و بگـذر
آن چـه در قــوۀ وهــم نــایــد            کی تـوانـد کـنـد عـقـل بــاور
ای امــیــد دل مـســتـمـنــدان            نیست این رسـم آقـا و چـاکـر
یـا بـیـفـکـن مرا در چه گـور            یا که از چاه مـحـنت بـر آور

وارث مُـلک تـبـسم، کاظم است            عشق عالمتاب هفتم، کاظم است

آفـریـنـش، سـوره ای از مهر او            بر لب هستی، تبـسّم کاظم است

مُصحف اخلاص و قاموس یقین            بحر عرفان را تلاطم، کاظم است

مُـقـتـدای آسـمـان مـردان سـبـز            قـبـلـۀ آئـیـن مـردم، کـاظـم است

تـرجُــمـان وحــدت دل هـای مـا            تابش مِـهـر تـفـاهـم، کاظم است

آسمان! تبریک، فصل هفتم است            مِهر عالمتاب هـفتم، کـاظم است

صبـح انـوار هـدایت مـوسى کـاظم بود            صاحـب سـرّ ولایت، موسى کـاظم بود

آن گـلستـان ولایت کـز نـسیـم او دمـیـد            گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

عقـل در تفـسیر آیات کـمالش کى رسد            آیتى در صد روایت، موسى کاظم بود

آفتابى چون على موسى ‏الرضا را در وجود            مشرق صبح سعادت، موسى کاظم بود

آن درگهى که پایه ‏اش از عرش برتر است           دولت‏ سراى حضرت موسى بن جعفر است

آیــیــنــه جــمــال خــداونــد ســرمـــدى           هم مظهر عـلوم و خصال پیـمـبـر است

در جـبـهـۀ مبارکـش، آثـار زهـد و عـلم           لعلِ لبش، علامتى از حوض کوثر است

ســالار اهــل دیـن بُـوَد و فـخــر اولـیــا           هـفـتـم امام و حجـت خـلاق اکـبـر است

آیـیـنـه را بـه نــور تـمــاشـا، تـبـسّـمـی            ای جـلـوۀ نـمـاز، که خورشید هـفـتمی

سر می‌زند ز مشرق نامت، سپـیده‌گاه!            عـرش خـدای را به تـکـلـم، تجـسّـمی!

مـرهـون نـام تـوست، شـفـاخـانـۀ قـضا            ای قـبـله ای که مرکز حـاجات مردمی

هر صبح و شام نور تو در جلوه، یا عزیز!            در کـاظمیـن و مشهـد و شیراز یا قمی

خاک مـزار تو، حـرم خاص انـبـیاست            هم طـور نـور را به تـمـاشـا، تـبـسّـمی

الــسّـلام ای وارث خــیــر الانــام            بـر تـو ای نـور خـداونـدی ســلام

الـســلام ای حـجّـت روی زمـیـن            کـعـبـۀ جـان را ستـون هـفـتـمـین

جـانـشـیـن حضرت خـیـر الـبـشـر            تـاج شاهـنـشـاهی عصمت به سر

بـاب رحـمـت نـور قــرآن مـبـیـن            مـوسی کــاظـم امــام هــفـتـمـیــن

بـر زمیـن و آسـمـان فـرمـان روا            مظهـری از رحمت و صبـر خـدا

درگـهـت بـاب الـحـوائـج عــام را            قـبــلـه گـاهــی هـر دل نــاکــام را

با چنین فـضل و بزرگی و شـرف            گوهری هستی و پنهان در صدف